Kardiomiopatia przerostowa HCM

Nie określono pierwotnej przyczyny powstawania idiopatycznej kardiomiopatii przerostowej u kotów, ale podejrzewa się, że w wielu przypadkach choroba jest dziedziczna. Wykazano, że u kotów rasy maine coon, radgoll i amerykańskich krótkowłosych choroba jest dziedziczona jako wada autosomalna dominująca. HCM polega zwykle na zgrubieniu ściany lewej komory i/lub przegrody międzykomorowej. Ma to znaczący wpływ na pracę serca, może powodować zmniejszenie elastyczności komór i sprzyja dysfunkcji rozkurczowej mięśnia sercowego. Zmiany te wpływają na przepływ i ciśnienie krwi, co może skutkować obrzękiem płuc, pojawieniem się zakrzepów wewnątrzsercowych i naczyniowych, a w konsekwencji może pojawić się niedowład kończyn czy nawet nagła śmierć. 

U kogo występuje najczęściej?

Koty:

• maine coon
• amerykańskie krótkowłose
• perskie
• brytyjskie krótkowłose
• norweskie leśne
• ragdolle
• szkocki fold zwisłouchy
• koty domowe mieszanych ras

Objawy – kiedy i jakie?

W dużej mierze zależą od stopnia zaawansowania choroby, od łagodnych, po ciężkie, aż do nagłej śmierci sercowej. U kotów choroba może wystąpić w każdym wieku – od 6 miesięcy do 16 lat. Nasi podopieczni z łagodną formą choroby mogą przez lata nie wykazywać objawów. Jednak u rasy maine coon ciężka forma HCM rozwija się najczęściej u samców w wieku do około 2 lat. U samic różnice w czasie występowania objawów są większe, ale najczęściej końcowe stadium pogrubienia ścian występuje do wieku 3 lat.

Na co zatem powinniśmy zwrócić uwagę?

• przyspieszony oddech, zwłaszcza w spoczynku
• zianie przy aktywności fizycznej
• duszność, nasilająca się w stresie
• szybsze męczenie się podczas zabawy
• kaszel- rzadko
• nagły paraliż kończyn miednicznych lub kulawizny
• ospałość i brak łaknienia- objaw niespecyficzny
• omdlenia, nagła śmierć

Trzeba pamiętać, że wszystkie te objawy nie muszą występować razem w tym samym czasie. W przypadku zauważenia niepokojącego zachowania u swojego podopiecznego powinniśmy udać się do najbliższego lekarza weterynarii – kardiologa.

Rozpoznanie i diagnostyka

Metody, które możemy wykorzystać do diagnostyki tego schorzenia, to osłuchiwanie, radiografia, elektrokardiografia i echokardiografia. Niestety osłuchiwanie to metoda mało miarodajna- sprawdzająca się tylko do stwierdzenia „problemu kardiologicznego” przy ewidentnych objawach szmeru czy rytmu cwałowego serca. RTG klatki piersiowej – zwykle wynik uzależniony jest od stopnia zaawansowania choroby. U większości kotów z łagodną postacią HCM sylwetka serca będzie wyglądała prawidłowo. Czasem możemy dostrzec powiększenie lewego przedsionka oraz różnego stopnia rozrost lewej komory; mówi się o obrazie „serca walentynkowego”; w zaawansowanym stadium mogą pojawić się zmiany w obrazie radiologicznym płuc. Wykonanie elektrokardiografii u części kotów obciążonych chorobą może pokazać zaburzenia w zapisie, jednak to badanie nie jest zbyt dokładnym narzędziem do diagnozowania przesiewowego HCM. Najlepszy sposób rozpoznania i różnicowania kardiomiopatii przerostowej z innymi chorobami stanowi echokardiografia. Na obrazie dwuwymiarowym i M-mode można określić stopień zaawansowania przerostu i jego rozmieszczenie. W badaniu dopplerowskim widać nieprawidłowości w czynności rozkurczowej i skurczowej mięśnia sercowego.

Zwierzęta ras predysponowanych do wystąpienia choroby powinny mieć wykonywane badanie echokardiograficzne zawsze przed planowanym zabiegiem w znieczuleniu. Dodatkowo zaleca się wykonywanie kontrolnych badań serca co roku, zwłaszcza u pacjentów geriatrycznych powyżej 10 roku życia.

Piśmiennictwo

„Kardiologia psów i kotów” Larry P.Tilley, Francis W.K. Smith Jr., Mark A.Oyama, Meg M.Sleeper

„Choroby wewnętrzne małych zwierząt” Richard W. Nelson, C. Guillermo Couto